De Nederlandse Amerikaanse Begraafplaats
De Nederlandse Amerikaanse Begraafplaats, gelegen nabij Margraten, vormt een plechtig eerbetoon aan de offers die Amerikaanse soldaten brachten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat begon in november 1944 als een tijdelijke militaire begraafplaats voor het Negende Amerikaanse Leger, zou de laatste rustplaats worden voor 8.301 Amerikaanse militairen. Zij sneuvelden tijdens de Operatie Market-Garden, de strijd in het Hürtgenwald, de aanvallen op de Roer en de Rijn en tijdens de verdere opmars richting Berlijn. De begraafplaats eert ook 1.722 vermiste soldaten en vliegeniers, wier namen zijn gebeiteld in de Walls of the Missing.
Deze serene plek heeft perfect uitgelijnde grafstenen, een spiegelvijver en een kapel versierd met prachtige mozaïeken die het thema van opoffering uitbeelden. Het is niet alleen een plek van herdenking, maar ook een symbool van blijvende dankbaarheid van het Nederlandse volk, dat al tachtig jaar elk graf en sinds 2015 ook elke naam op de Walls of the Missing heeft geadopteerd en de gevallenen blijft eren door middel van herdenkingsevenementen.
​
De American Battle Monuments Commission (ABMC) is verantwoordelijk voor het dagelijkse beheer van de Netherlands American Cemetery. Opgericht door het Congres in 1923, onderhoudt en beheert de ABMC 26 permanente Amerikaanse militaire begraafplaatsen en 32 federale gedenktekens, monumenten en markeringen in 17 landen over de hele wereld, inclusief de Verenigde Staten.
"With all my heart I believe that no one who left a son overseas should doubt the fittingness of his final resting place. That he should have, for time unending, a part of the ground he so dearly bought is supremely right and fitting. ."
- Generaal George C. Marshall
Stafchef van het Amerikaanse leger
Het adoptieprogramma
Het adoptieprogramma op de Amerikaanse Begraafplaats in Margraten is een uniek initiatief waarbij Nederlandse (en zelfs enkele Belgische en Duitse) families, individuen, scholen en organisaties de graven en de namen van Amerikaanse soldaten en piloten hebben geadopteerd. Dit unieke programma weerspiegelt de diepe dankbaarheid en het respect dat het Nederlandse volk heeft voor de Amerikaanse militairen die hebben gevochten en zijn gestorven tijdens de Tweede Wereldoorlog.
​
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog deed het bestuur van het grafadoptieprogramma een dringend beroep op Amerikaanse families met een geliefde begraven in Margraten: "Laat uw jongens bij ons achter; wij zullen voor altijd over hen waken alsof het onze eigen kinderen zijn." Informatie over de nabestaanden was echter niet beschikbaar voor 80 procent van de gesneuvelden, waardoor die cruciale stap van Nederlandse adoptanten om contact te leggen met Amerikaanse familieleden werd verhinderd. In de loop der tijd is het de Stichting en haar adoptanten gelukt om contact te leggen met meer familieleden, waardoor het aantal thans op ongeveer 25 procent is gekomen, ver onder de 100 procent die de oprichters van het programma voor ogen hadden. Zelfs vandaag de dag weten maar weinig Amerikanen van het Nederlandse grafadoptieprogramma. Sommige nabestaanden weten niet eens dat een familielid begraven ligt in Margraten en dat. adoptanten zich al sinds 1945 om zijn of haar graf bekommeren. In 2017 werd het programma volgens de richtlijnen van UNESCO aangewezen als onderdeel van het immaterieel cultureel erfgoed van Nederland, dat op dezelfde manier moet worden beschermd als historische gebouwen en culturele locaties.
​
Voor degenen die nog niet het voorrecht hadden om de Amerikaanse begraafplaats in Margraten te bezoeken, en om u aan te moedigen die reis zelf te maken volgen hieronder de ervaringen van drie personen die de begraafplaats eerder bezochten.
My heart was quiet with the expectancy of unbelief for just a moment, and then I caught my first real glimpse of the cemetery itself. A fine white-gray light, it seemed to me, took the place on the brown of the hill of the dark earth plowed and the green, growing grain. Over my consciousness crept the realization, slowly, that this light was formed by thousands of small white crosses in perfect symmetry upon the hilltop.
At the head, as it were, of this field of white, quietly, from a tall white pole, flew the American flag. We did not speak to each other much, and each knew only what was in his own mind. But I had come to stand in tribute at the grave of my son, and so had his mother and his brothers. It was a thing of awe and majesty to see the quiet, peaceful field of crosses.
Row upon row, they lie as they marched. Side by side, they sleep in death as they had slept in camp, no rank or honor sets one aside from the other. No great room is needed for each. But perfectly spaced, in beautiful order, under clipped grass, before white crosses and Stars of David of uniform and appropriate size, each soldier's body lies. They face a little south of west, looking toward the homes they loved so much and never more shall see.
Een Amerikaanse vader die met zijn vrouw en gezin de begraafplaats bezocht om afscheid te nemen van zijn zoon.
We went by bike, deciding to cycle up all the inclines without stopping. There was almost no traffic – no people on the road. We parked our cycles and walked past the tower with its Chapel and glanced across the endless field. Neither of us spoke.
As we stood there, both with our own thoughts – the early morning cold sun rose above the horizon as if to stretch and reach for the crosses. As it did so we saw a very mysterious sight. There between each cross, there was an “air thread” (probably created by spiders as they wished to travel across the special field). It seemed as if a voice spoke to us: ‘Be still, thou art standing on Holy Ground.’ Some of the air threads had got hold of dewdrops, which the rising sun lit up with its golden light. The gustiest of breezes made the dew drops quiver and transformed them into miniature jewels, each shimmering with a small gift of ‘rainbow.’
We both knew that this was a special moment. It was a glimpse into Heaven. We knew our hearts had reunited with those we had come to visit.
Een tiener die samen met haar zus op bezoek was bij een Amerikaanse soldaat die haar familie kende en om wie ze gaf.
I have no idea why my mother made the decision to leave my father at the Netherlands American Cemetery rather than elect to have him brought home after the war, but I have been forever grateful that she did. He is so much more honored and respected being there, side-by-side with all the other American men and women, than he would have been if he’d been brought home.
De dochter van een Amerikaanse soldaat, die vertelt over de vader die ze nooit heeft gekend
OM MEER TE LEREN OVER DE BEGRAAFPLAATS EN
HET ADOPTIEPROGRAMMA
